Je hebt het ongetwijfeld gemerkt, maar ik ben weer een beetje aan het bloggen geslagen. Omdat het tijd werd. En omdat ik weer tijd heb. Omdat er een heleboel te delen valt. En omdat ik (buiten op instagram) weer wat meer hier wil delen. Is het blijvend? Geen idee. Ik probeer mezelf de laatste maanden wat minder vast te zetten met dingen die moeten. Maar voor nu voelt het goed jullie af en toe bij te praten en zolang ik wat te vertellen heb zal ik dat blijven doen.
We kochten dus een huis. Eind 2017 al. Een nieuwbouwhuis. Een gloednieuw paleisje. Met een veranda aan de voorkant. Met een droomkeuken die we helemaal naar eigen smaak konden samenstellen. En dito badkamer. Soms kan ik het nog steeds niet geloven.
Het project waarbinnen we een woning kochten stond al jaren bij ons op de radar. Het zou bestaan uit twee fases. Beide fases kwamen net op het verkeerde moment; door ons leven als freelancer kwamen we niet in aanmerking voor een hypotheek.
Maar toen kreeg het project een derde fase. Inmiddels was er in onze situatie voldoende veranderd om wél in aanmerking te komen voor financiering. We vulden een voorkeurs-top 3 in voor bouwnummers binnen het project en ik weet nog dat ik dacht dat het echt een long shot was: er waren veel meer gegadigden voor dit project dan dat er woningen waren. Ik kan me het moment dat mijn telefoon ging op een dag nog heel precies herinneren; ik stond met mijn moeder in de winkelstraat. Het was de makelaar. We hadden onze ‘nummer 1’ toegewezen gekregen. Ik huilde tranen van geluk.
Dat is, zoals gezegd, al een hele tijd geleden. Lange tijd bleef het huis een stuk papier, een plattegrond. Een mooie 3D mock-up. Toen werd het een fundering die weinig groter leek dan een hondenhok toen we ervoor stonden. Ik wist dat het van ons is, maar het voelde nog niet echt.
Een paar weken geleden mochten we komen kijken op de bouwplaats. Voor het eerst mochten we bij ons toekomstige huis naar binnen. Alles wat voorheen plat was, werd ruimtelijk. Ik kende de plattegronden uit mijn hoofd, maar de ruimtes zeiden mij niets. Nu stond ik ineens in onze toekomstige woonkamer, keuken en mijn atelier. En ineens werd het echt.
Meer dan ooit in de afgelopen anderhalf jaar ben ik ongeduldig. Ongeduldig om te verhuizen, mijn atelier in te richten. Om koffie te drinken op onze veranda. Maar we moeten nog even geduld hebben. Na de zomer wordt ons stulpje opgeleverd. En dan moeten we afscheid nemen van ons huidige huis. Het huis waar John me ten huwelijk vroeg, waar we in de achtertuin onze ‘first look’ hadden op onze trouwdag. Het huis dat ons toen we het het hardst nodig hadden een toekomst bood.
En dat afscheid gaat – hoe mooi ons nieuwe huis ook wordt – niet makkelijk worden.
