Aangezien we deze week toch in Halloween-sferen verkeren op deze blog, besloot ik mij column van deze maand te wijden aan enge dingen. Want jongens, wat zijn er een hoop dingen eng in mijn leven. Hoewel het voor de buitenwereld weleens lijkt alsof ik alles prima voor elkaar heb, is dat dus lang niet altijd het geval (verrassing!). Want mijn leven (en ik denk dat van elke ondernemer) is nog weleens wat turbulent. En aangezien ik een natuurtalent ben in het ‘me zorgen maken’ over dingen is dat ondernemers-leven van mij niet altijd even goed voor mijn stress-niveau. Dus laat ik eens open kaart met jullie spelen over mijn angsten.

Since we’re in the Halloween-mood on the blog this week, I thought this month’s recap ought to be about scary things. Because boy oh boy, have I got some scary things going on in my life. Although it might seem like I’ve got everything figured out, it’s not always like that. Because my life (and maybe that of every entrepreneur) is rather turbulent. And since I’m a natural at worrying: this entrepreneur’s life is not always good for my stress-level. So let me be plain with you about some of my fears.

Geld.
Ik heb dus best wel een hekel aan geld. Ik denk er niet graag aan, ik praat er niet graag over en ik vraag er al helemaal niet graag om. Wanneer ik met een nieuw project begin is de geldkwestie altijd een domper op de feestvreugde. Het is een soort noodzakelijk kwaad. Natuurlijk wil ik geld verdienen met wat ik het liefste doe, maar het is moeilijk om een prijskaartje aan je eigen werk te hangen aangezien je vaak bevooroordeeld bent over je eigen kwaliteiten. Ik in ieder geval wel. De juiste prijs aan een project hangen kan echt heel lastig en eng zijn.
Afgezien van bovenstaande kwestie is geld in mijn leven ook eng omdat het niet in nette, regelmatige hoeveelheden binnenkomt. De ene maand heb ik ruim voldoende, de andere maand heb ik niks. En hoewel ik best prima met geld kan omgaan word ik altijd onzeker als er gedurende een wat langere periode niet zoveel binnenkomt. De twijfel slaat toe en dan vraag ik me af of er überhaupt nog wel projecten komen.

Money.
I basically hate money. I don’t like thinking about it, I don’t like talking about it, I don’t like asking for it. Whenever a new project comes along, the money-question always puts a strain on the fun. It’s sort of a necessary evil. Of course I want to make money with what I do, but it’s hard to put a price tag on your own product, seeing as you’re often sort of prejudiced about your abilities. Setting the right price for a project can be a real struggle sometimes.
Aside from that, money is also scary because it does not come in regular amounts in my life. One month I have plenty, the other month I don’t have any at all. I’m glad I can manage money in an ‘okay-kind-of-way’, but I get nervous whenever I haven’t done any big projects over a longer period of time. Insecurity strikes and I start thinking: what if there won’t be any big projects from now on?

Cijfers.
Over onzekerheid gesproken. Een groot deel van mijn onzekerheid schuilt in cijfertjes. Geen geld-gerelateerde cijfers deze keer, maar social-media gerelateerde cijfers. Bezoekersaantallen, bloglovin’ volgers, facebook-likers, instagram volgers. Als ik zo nu en dan een tijdje niet zo lekker in mijn vel en/of werk zit kan ik geobsedeerd raken door deze getallen. Dat is ontzettend stom en dat weet ik. Maar ik kan er dan niets aan doen. Als ik volgers verlies nadat ik een bepaald blogartikel heb gepubliceerd begin ik te twijfelen aan de inhoud van mijn blog. Als ik een instagram-foto maak die geen illustratie bevat en ik daarna volgers kwijt ben dan twijfel ik aan mijn achter-de-schermen-materiaal.
Wanneer ik voldoende projecten omhanden heb (iets wat goed is voor mijn zelfvertrouwen) dan kunnen die cijfertjes me werkelijk niks schelen; immers wordt in mijn workflow bewezen dat mensen wel degelijk geïnteresseerd zijn in wat ik doe. Maar als ik even wat minder te doen heb (ja, dat gebeurt ook nog steeds hoor) dan ga ik me altijd afvragen waarom dat zo is. Ik zoek de oorzaak altijd bij mezelf, terwijl die daar misschien wel helemaal niet ligt.

Digits.
Speaking of insecurity. A lot of my insecurity lies in digits. Not money-related digits, but social-media digits. Bloglovin’ followers, facebook-likers, instagram followers. When times get tough inside myself and my studio (which is every once in a while), I can totally obsess over these digits. It’s a stupid thing to do, I know. But I can’t help myself. When I lose followers after posting a certain blog-article I start doubting myself and the content of my blog. If I post an instagram photo that doesn’t have an illustration in it and I lose a follower after that: I start doubting my behind-the-scenes-material. Whenever I’ve got plenty of projects going on, I simply don’t have the time to worry about these numbers and truthfully, then I really don’t care: I’ve got enough people who like and want my work. But whenever I don’t have a lot to do (which also happens sometimes) I start wondering why that is. And I try to find the cause within myself, even it’s not there.

Verwachtingen.
Nog al zo eentje waar ik alleen maar mezelf de schuld van kan geven. Want elk project dat ik begin (of dat nu voor mezelf of voor een opdrachtgever is) begint met de vraag of ik wel aan mijn eigen verwachtingen kan voldoen. Ik ben altijd bang dat ik datgene dat ik in mijn hoofd heb niet op papier krijg zoals ik dat wil. En hoe vaak ik het tegendeel ook aan mezelf bewijs: ik begin al mijn projecten met de angst dat het niet lukt. Dat ik ineens niet meer kan tekenen of gewoon geen leuke ideeën meer krijg.

Expectations.
Another one, with nobody to blame for except myself. Because every single project I do starts with fear of my own expectations. I’m always afraid that whatever’s in my head won’t appear on paper the way I want it to. And no matter how many times I prove to myself that it actually does: I always start a project with the fear that I lost my ability to draw, or to even think up a creative idea.

De toekomst.
Ik heb de beste voor het laatst bewaard. Want het engste aspect van mijn leven zou zomaar eens mijn toekomst kunnen zijn. Want mijn toekomst verandert constant. Mijn toekomst ziet er elke week, misschien wel elke dag, anders uit. Want elke beslissing die ik neem in mijn carrière of privé-leven heeft invloed op hoe die toekomst eruit ziet. Begrijp me niet verkeerd: in principe is dat bij iedereen zo en dat weet ik. Maar ik ben niet iedereen. Er is een significant verschil tussen een negen-tot-vijf-baan en ondernemer zijn. Door de keuze te maken om voor mezelf te werken heb ik andere dingen in mijn leven moeilijk gemaakt. Zoals het krijgen van een hypotheek. En soms zit ik vast in dilemma’s als: wil ik een fantastische woning (lees: hypotheek) om in te wonen en misschien in te werken (als ik mijn ondernemerschap niet hoef op te geven voor een hypotheek) of wil ik mijn leven blijven leven zoals ik dat nu doe zonder concessies te hoeven doen? En zonder hip huis dus. Kleine beslissingen hebben dagelijks effect op mijn toekomst, maar ze maken me ook heel erg bewust van het feit dat ik de controle heb over mijn leven. Ik sta hier aan het roer. Ik. En niemand anders.

En hoewel dat soms best een beetje eng is (want ik ben ook de enige verantwoordelijke als ik een verkeerde beslissing maak) is dit ook oprecht leuk en spannend. Want ik vraag me af (zonder iemand te willen beledigen) hoeveel mensen met een negen-tot-vijf-baan die controle over hun eigen leven voelen. Veel mensen vinden dat ze ‘vast’ zitten in hun baan, hun leven. Ze accepteren dat als ‘iets wat nu eenmaal zo is’ en veranderen er niets aan. Mijn leven mag dan turbulent zijn, maar dat maakt het ook heel interessant. Ik begin het nemen van risico’s steeds leuker te vinden in plaats van eng. Als ze maar niet te groot zijn. Want als ‘natuurtalent in zorgen maken’ ben ik nog altijd liever ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.
Nu dat ik mijn hart heb uitgestort ben ik heel benieuwd naar wat er eng is in jouw leven. Laat jouw angsten achter in de comments.

The future.
But I saved the best for last. Because the scariest thing in my life might be my future. And it’s scary because it constantly changes. My future looks different every single week, sometimes every single day. Because every decision I make in my life or my career affects the future. Don’t get me wrong, I know this is kind of the same in everyone’s life, however mine is not everyone’s life. There’s a difference between having the security of a nine-to-five job and being an entrepreneur. By making the choice to work for myself, I made it really hard to ever get a mortgage. And I sometimes find myself stuck in de dilemma of what I want more: a great place to live in (and work in, if I don’t have to give up working for myself in order to get a mortgage), or being able to live my life exactly how I want it, with doing hardly any concessions. And with no awesome house. Simple decisions affect my future every day, but they also make me very aware of how I am also very much in control of my own life.

And although my future might be scary, it’s very exciting too. Because I wonder how many people in their nine-to-five jobs (no offense here) feel like they’re actually in control of their life. I often get the idea that people feel ‘stuck’ in their jobs, their lives and they see it as something that’s ‘just the way it is’ and don’t bother changing it. Whereas my life is turbulent, but very much exciting at the same time. I’m starting to like taking risks, as long as they’re not too crazy. Because as a ‘natural-worrier’, I’m still better safe than sorry.

Now that I’ve spilled the beans I would like to know what’s scary about your life. Please leave your fears in the comments.