Afgelopen zondag was ik jarig. En hoewel ik zelf geen wilde plannen had, dachten mijn bestie Anneloes en John daar anders over. Het was een dag vol liefde, eten, mooie wensen en verrassingen en ik heb me in jaren niet zo jarig gevoeld.
In de ochtend kwamen mijn vader, moeder en tante gezellig langs voor koffie en een stukje (deels mislukte) funfetti cake. Als je heeeeeeel goed naar de bodem van de cake kijkt dan zie je daar alle naar-beneden-gezakte funfetti zitten. Ah, well. Gelukkig heb ik op mijn 28ste nog wat te leren.

Last sunday was my birthday. And although I didn’t have wild plans for the day myself, my bestie Anneloes and John made it a birthday I will never forget.
In the morning my mum, dad and aunt came by for coffee and cake. I made an attempt at baking a funfetti cake, but all the funfetti sunk to the bottom of the cake during the baking process. Ah, well. I’m glad I still have something to learn now that I’m 28.

Daarna was het tijd voor een gezellige lunch bij Villa Augustus met mijn lief. Hoewel het niet naast de deur is, vind ik het één van de fijnste plekken die ik ken en elke keer als ik er naartoe ga voelt het echt als een uitje.
Then it was time for a lovely lunch at Villa Augustus for me and my boo.

‘s Avonds zouden we met zijn tweetjes tapas gaan eten. Ik vond dat eigenlijk nogal decadent, om én buiten de deur te gaan lunchen én ‘s avonds ook nog uit eten te gaan, maar John wuifde die semi-gêne weg met de opmerking ‘je bent maar één keer per jaar jarig’. True story.
Aangekomen bij het tapas-restaurant bleek dat Anneloes en John mijn liefste vrienden en familie hadden opgetrommeld om mee te eten. Surprise!! Iedereen die mij dierbaar is, was er. Het was de beste verrassing (hoewel ik al wel vermoedde dat er iets gaande was) die ik me ooit had kunnen wensen. We hebben gepraat, gelachen en gehuild (ik ben een mega emo). Ik kreeg cadeautjes, knuffels en vooral zo veel liefde. Dat iedereen daar was voor mij, dat is echt goud waard.

Then me and John were supposed to have a nice dinner for two. But when arriving at the restaurant, it turned out that John and Anneloes invited all of my friends and family to have dinner together. Surprise!! Everyone I love most was there. It was the best surprise ever (although I did get suspicious something was up a few weeks before my birthday). We talked, laughed and cried. I received gifts, hugs and so much love. The fact that everyone was there especially for me is worth more than words can ever say.

Extra props voor mijn allerbeste bestie, die de tafels versierde met confetti, rietjes voorzag van mijn eigen lama’s en zorgde dat iedereen een kaartje had om een verjaardagswens voor mij op te schrijven. De dag na mijn verjaardag heb ik deze kaartjes allemaal gelezen en de mooiste dingen worden mij toegewenst: liefde, geluk, avontuur, vriendschap, geen hangtieten (meerdere keren), lama’s, chihuahua’s en waterglijbanen. Betere vrienden bestaan niet. Ik proost nog een keer op het mooiste complot ooit. Dank je wel, iedereen die er was en natuurlijk Anneloes en John.

Extra props for my bestest bestie, who decorated the tables with confetti, made straw-decorations with my llama-illustrations and made sure everyone had a card to write down their birthday wishes for me. The day after my birthday I sat down and read all of those notecards and my loved ones wish THE best things for me; love, happiness, adventure, friendship, llamas, chihuahuas and water slides. I’m pretty sure my friends are the best friends in existence. Cheers to the best surprise ever. A ginormous ‘thank you’ to everyone who was there and an extra shout-out to Anneloes and John.

Sommige foto’s in dit artikel zijn gemaakt door verschillende gasten op mijn surprise-party. Misschien zijn ze niet van de kwaliteit die je gewend bent op deze blog, maar eigenlijk maakt me dat niets uit. Soms (niet vaak, dat geef ik toe) is het verhaal belangrijker dan het beeld.

Some photos in this post might not be of the quality you’re used to seeing on this blog. They’re taken with mobile phones by several party-attendees. But I don’t care that much, because sometimes (although I admit that’s not often), the story is more important than the images.