Los Angeles

LosAngeles_0Ons bezoek aan Los Angeles was voor mij één van de dingen waar ik het meest naar uitkeek tijdens onze roadtrip. En dat was niet voor niets want de stad bleek uiteindelijk nog leuker te zijn dan ik dacht. Hoewel Portland dan misschien bovenaan mijn lijstje is geëindigd, is Los Angeles ook echt een hele gave stad. En ik moet zeggen dat ik had verwacht dat de mensen niet heel aardig zouden zijn omdat ze het allemaal te druk zouden hebben met zichzelf. Voor bepaalde delen van de stad was dit waar, maar in andere delen zijn we de aardigste mensen ‘ever’ tegengekomen.

Visiting the city of Los Angeles was one of the things I was looking forward to the most during our roadtrip. And for good reason, because it turned out to be even better than I thought. Although Portland might be at the top of my list, Los Angeles is a wonderful city too. And I must say that I thought the people would not be very nice and everyone would be extraordinarily busy with themselves. This assumption was true for some parts of the city, but in most places the people were as nice as they will ever be.

LosAngeles_1

LosAngeles_2

LosAngeles_3

LosAngeles_4

LosAngeles_5

LosAngeles_6

LosAngeles_7

LosAngeles_8

LosAngeles_9

LosAngeles_10

LosAngeles_11

 

The Piñata District
Dit deel van L.A. bezoeken had (samen met Disneyland. Ja, ik ben een groot kind) mijn grootste prioriteit. Dit is ZO’N leuk deel van de stad en het is ook nog eens helemaal niet toeristisch. Sterker nog: toen de recepioniste van ons hotel ons bij het uitchecken vroeg wat we precies allemaal gezien hadden in de stad was ze verrast dat we in het piñata district waren geweest. Je vraagt je af wat het piñata district precies is? Nou, het is een Mexicaanse wijk die bol staat van de groothandels in feestartikelen. En wat is er nu een ‘Mexicaanser’ feestartikel dan een piñata? Juist: niets.

The Piñata District
Visiting this part of L.A. was my priority number one (together with Disneyland. Yes, I am a big child). This is SUCH a fun part of this city and not tourist-y at all. Even better: when the receptionist of our hotel asked us what parts of the city we had visited upon checking out she was very surprised to hear that we went to the piñata district. You’re wondering what the piñata disctrict is? Well, it’s a Mexican district that is filled with party-supply wholesale companies. And what is more Mexican about a party than a piñata? Right: nothin’.

LosAngeles_12

LosAngeles_13

LosAngeles_14

LosAngeles_15

LosAngeles_16

LosAngeles_17

LosAngeles_18

 

Column: Over ‘iets bijdragen’ // Recap: On ‘contributing’

Iolanthe_1

Hoewel ik mezelf ontzettend gelukkig prijs met het feit dat ik het leven leid dat ik altijd wilde, heb ik soms wel het gevoel dat ik zo weinig bijdraag aan de wereld. Okay, ik eet zelden vlees, ik ben super goed voor dieren, ik laat nooit het licht aan op een plek waar ik niet ben op dat moment, ik douche niet langer dan vijf minuten en als het even kan koop ik biologisch voedsel.
Maar toch. Ik ben geen chirurg. Ik ben geen mensenrechten-activist. Ik ben geen politicus. Ik red geen mensenlevens. Ik ben ‘maar’ een illustrator. Ik maak mooie dingen.

Ik worstel soms met het gevoel dat ik weinig doe om de wereld een beetje beter of mooier te maken. Een deel van deze gevoelens zal er altijd zijn, maar een ander deel bestaat sinds onze roadtrip niet meer. Een heel bijzonder onderdeel van onze roeadtrip mag ik wel zeggen. Een deel waar ik jullie nog niet eerder over verteld heb. Maar dat ga ik nu doen.

Het begon allemaal twee jaar geleden, toen ik online een vrouw ontmoette. Myla heet ze. Myla stuurde mij via Etsy een berichtje en ze vertelde me dat ze bezig was met het oprichten van een alpaca ranch waar ze ongeneeslijk zieke kinderen zou gaan ontvangen. Het doel van de ranch was de kinderen daar een onbezorgde en pijn-vrije dag te bezorgen, midden tussen de alpaca’s. Ze zocht wat kunst om de ranch me aan te kleden en kwam bij mij terecht omdat lama’s en alpaca’s zo’n groot onderdeel uitmaken van mijn illustratorschap.
Buiten het feit dat ik het hele idee van de ranch de beste uitvinding ooit vond, genoot ik ontzettend van het idee dat mijn illustraties misschien wel een lach op het gezicht van een ziek kind konden toveren. Dit gaf me het gevoel toch een soort van ‘dokter’ te zijn.

Ik besloot Myla en de ontwikkelingen van de ranch te volgen en ik was super blij om te lezen dat ze afgelopen lente haar eerste ‘officiële’ kleine gasten kon ontvangen. Dit was zo’n speciaal moment voor Myla (en eerlijk gezegd voor mij ook wel een beetje).

Toen John en ik besloten om op roatrip te gaan hebben we Myla gevraagd of ze ons misschien wilde ontmoeten. De ranch ligt in Washington, in een plaatsje waar we praktisch langs zouden komen. Myla keek er erg naar uit ons eindelijk in real-life te ontmoeten en dus stonden we op een doodgewone avond in juli ineens op tussen de alpaca’s.
Ik kan met recht zeggen dat dit één van de mooiste en meest bijzondere ervaringen in mijn leven is geweest. Hoe Myla met de alpaca’s omgaat (die naar haar luisteren zoals haar honden dat doen), hoe de ranch eruit ziet, de hele ervaring. We waren er van ondersteboven. Ik denk niet dat ik ooit iemand met zo’n groot hart heb ontmoet.

Voordat we daadwerkelijk naar de ranch gingen had ik gepland uitgebreid te fotograferen en een compleet blogartikel over ons bezoek te maken. Maar Myla had het erg druk en uiteindelijk hadden we maar een uurtje samen. Ik heb mijn camera meegenomen, maar ik heb hem niet gebruikt. En om eerlijk te zijn was dat ook wel een kleine mijlpaal voor me. Want voor het eerst in jaren leefde ik in het moment. Niet die paar weken verder dat ik een blogartikel zou maken. Ik gaf niks om foto’s maken. Of om een mooi blogartikel schrijven. Ik gaf alleen om het ‘daar zijn’, om die momenten met Myla en ‘de meisjes’ te delen, om de gesprekken die we voerden en hoe we praatten alsof we elkaar nooit meer zouden spreken. Maar iets in mij zegt dat dat niet waar is. Ooit zien we elkaar weer.

De foto’s die je in dit artikel ziet zijn gemaakt door Myla. Als je meer informatie wilt over haar, haar ranch of haar prachtige ‘meiden’, klik dan hier.

Iolanthe_2

Although I consider myself one of the luckiest girls in the world to live the life I’ve always wanted, I sometimes find myself thinking I do not contribute a lot to the world. Okay, I hardly eat any meat, am seriously kind to animals, I do not leave the lights on in places I’m not present at that time, I take showers that are shorter than five minutes and I buy organic food whenever I can.
But still. I am not a surgeon. I am not a human rights activist. I am not a politician. I do not save people’s lives. I am ‘just an illustrator’. I make pretty stuff.

I sometimes struggle with the fact that I feel like I’m not doing much to make the world a better place. Part of these feelings will probably always remain, but some of these feelings have ceased to exist after our roadtrip. A very special part of our roadtrip that is. Maybe even the best part. The part that I haven’t told you about yet. But I will tell you about it now.
It all starts two years ago when I met a woman online named Myla. Myla contacted me about my work through Etsy and she told me that she was setting up an alpaca ranch where she would receive children with a serious illness. The goal of this ranch is that children can have a day without worries or pain, surrounded by alpacas. She was looking for some artwork for the ranch and seeing as llama’s and alpaca’s are such a big aspect of my illustration-career, she found me. And I am so glad she did.

Aside of the fact that I thought the idea of this ranch was the best idea ever, I loved the thought that my illustrations would put a smile upon these children’s faces. That gave me the idea that I might be a ‘doctor’ after all.
I decided to follow Myla and the developments of the ranch and I was so happy to read that this spring, she received her first ‘official’ guests at the ranch. This was such a special moment for her (and for me too, to be honest).
When John and I decided to make this roadtrip, we kindly asked Myla if she would want to meet us. The ranch is based in Washington, in a town we would basically pass through on our way. Myla was stoked to meet us in real life and so, on an evening this July, we visited the ranch.

I can honestly say that this was one of the most precious experiences I have ever had. The way Myla treats the animals (who basically listen to her like dogs would), the looks of the ranch, the experience. Our minds were blown. I don’t think I have ever met anyone with such a big heart before in my life.
Before going there I had planned to take loads of pictures and make a whole blogpost about it. But Myla is a very busy person and we only had about an hour to see her. I took my camera, but I didn’t use it. And that was sort of a milestone for me too. Because for once in years I lived in the moment. I didn’t care about taking pictures, making a nice-looking blogpost. All I cared about was being there, sharing these precious moments with Myla and ‘The Girls’, and talking like we would never talk in real life again. But something tells me we will meet again in the future.

The pictures you see in this post are made by Myla. If you would like more information about her, her ranch and her wonderful girls, click here.

 

California State, part 2

California_state2_0Joepie! Nadat ik jullie vorige week deel één van onze Californië avonturen heb laten zien is het vandaag tijd voor deel twee! Dit artikel staat bol van de woestijn, cactussen en…dinosaurussen. Echt.

Yay! After showing you part one of our California adventures, today it’s time for my second post about California State, which is full of desert, cacti and…dinosaurs. Seriously.

Death Valley
Ik heb jullie al een paar dingen verteld over onze tijd in Death Valley in de column van vorige maand. Voor wie dit niet gelezen heeft: het was er HEET. Op de dag dat wij er waren was het er zo’n 50 graden. Man, ik had op een bepaald moment het gevoel dat ik smolt. Maar het was het allemaal zó waard, want Death Valley is prach-tig. En als ik zie hoe veel verschillende soorten landschappen dit park biedt is het naar mijn mening alles behalve dood.

Death Valley
I have told you some of the things that happened in Death Valley in last month’s recap. For those of you who did not read it: it was HOT. To say the least. The day we were there, it was about 121 degrees. Boy, I felt like I was melting at some point. But it was all very much worth it, because Death Valley is absolutely stunning. And judging by the fair amount of different sorts of landscapes, it looks far from dead to me.

California_state2_1

California_state2_2

California_state2_3

California_state2_4

California_state2_5

California_state2_6

California_state2_7

California_state2_8

 

Petite Route 66
Het rijden van de hele Route 66 staat al een hele tijd op mijn reis-verlanglijstje. Hoewel dat niet het doel van deze reis was is het ons toch gelukt er een aantal mijlen van te rijden toen we van Las Vegas naar Palm Springs reisden. Onze reisgids beloofde ons gouden bergen van verlaten diners en vervallen neon-signs. We zagen één soort-van-was-ooit-een-gebouw en dat was het dan. We konden onze lichte teleurstelling niet onderdrukken. Tot we bij het legendarische benzinestation ‘Roy’s’ in het plaatsje Amboy aankwamen, wat wél precies was wat we ons ervan hadden voorgesteld. Hoewel de benzinepomp een glorieuze geschiedenis heeft is het nu meer vergane glorie, maar hey: het supergave neon-sign stond er nog en dat is zo ontzettend fotogeniek!

Petite Route 66
Driving the whole Route 66 has been on my travel-wishlist for a long time. Although that was not the intention of this trip, we could actually drive a few miles along the 66 when traveling from Las Vegas to Palm Springs. Our travelguide promised loads of abandoned diners and broken neon signs. We found one broken-down has-been venue along the few miles we drove the route and that was about it. We were sort of diappointed about that, until we reached the famous ‘Roy’s’ gas station in the town of Amboy. This place has a rich history which is just a bunch of faded glory nowadays. But hey; the super-awesome neon sign is still there and it is soooo photogenic!

California_state2_9

California_state2_10

California_state2_11

 

Joshua Tree National Park
Het heeft een paar pogingen gekost maar uiteindelijk is het ons toch gelukt om Joshua Tree National Park te bezoeken. Hoe dan? Nou, we verbleven een aantal dagen in Palm Springs, wat echt een oase middenin de woestijn moest zijn. Dat is het ook, maar niet toen wij er waren. We keken ontzettend uit naar even een paar dagen niks doen (buiten Joshua Tree National Park bezoeken) en lekker aan het zwembad hangen. Dat ging niet helemaal volgens plan, want net die paar dagen dat wij in Palm Springs waren werd het gebied getroffen door hevige regen en onweer met kans op overstromingen. En bedankt. Weinig zwembad-hangen voor ons dus. We hebben op een dag gepoogd Joshua Tree te bezoeken, maar eenmaal daar aangekomen (door een hoosbui op de snelweg die echt niet grappig was) werden we door een park ranger teruggestuurd omdat ze onze veiligheid in het park die dag niet konden garanderen. Toen zijn we maar gaan bowlen en naar de bioscoop gegaan. Gelukkig was het de volgende dag beter weer en dus keerden we terug naar Josia Tree National Park. En wat ben ik blij dat we dat hebben gedaan. Het is daar echt schitterend, de Cholla Cactus Garden in het bijzonder. Deze cactussen zien er super aaibaar uit, maar zijn ronduit ‘evil’.

Joshua Tree National Park
We had to give it a few goes, but eventually we managed to visit Josuha Tree National Park. Why? Well, we stayed in Palm Springs for a few days, which is supposed to be a desert resort. We were very much looking forward to chilling by the pool and not doing much for a few days (except visit Joshua Tree National Park). That didn’t quite work out as planned, since throughout our whole stay in Palm Springs there were rain- and thunderstorms and flashfloods all over the place. Thank you. No pool-hanging for us. We travelled out to Josua Tree one day and once we were there (through heavy rain on the highway, which was no joke), one of the park rangers advised us to come back another day, since it might not be safe to enter the park. So instead we went bowling and we went to the cinema. Luckily, the next day the weather was good, so we headed back out to Joshua Tree National Park and I’m so glad we did. It is absolutely amazing, especially the Cholla Cactus garden. These Cacti look so cuddly when in fact they are seriously evil.

California_state2_12

California_state2_13

California_state2_14

California_state2_15

California_state2_16

California_state2_17

California_state2_18

California_state2_19

 

De dinosaurussen van Cabazon
Op weg naar Los Angeles (waarover volgende week meer) kwamen we deze ENORME dinosaurussen tegen (wie mijn artikel over onze selfies heeft gelezen komt ze misschien bekend voor). We móesten gewoon even de auto uit om wat foto’s te maken. En het leukste is nog dat in de buik van één van deze dinosaurussen een winkeltje zat waarin allerlei soorten plastic dinosaurusjes verkocht werden. Super tof!

The Dinosaurs of Cabazon
On our way to Los Angeles (which I will be telling you about next week) we came across these HUGE dinosaurs (for those of you who have seen my post about our selfies, they might look familiar). We just had to get out of the car and take some pictures. The best part is, one of those dinosaurs actually has a shop in it’s belly, in which they sell all kinds of plastic dinosaurs. Awesome!

California_state2_20

California_state2_21

California_state2_22

 

Mijn spulletjes verzameling // My knick knack collection

Knickknacks_0Toen ik nog een klein meisje was nam ik altijd stapels ‘spullen’ mee terug van vakantie. Wat versta ik onder spullen, vraag je je af? Nou, bijvoorbeeld: Snoep papiertjes, kassabonnetjes, flyers, suikerzakjes, visitekaartjes, entreekaartjes, plattegronden, veertjes en kiezelstenen. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ik nam het mee naar huis. Het achterliggende idee was altijd dat ik er, eenmaal thuisgekomen, een plakboek mee zou maken. Maar de waarheid is dat het daar eigenlijk nooit van kwam, dus wanneer ik mijn kamer opruimde een halfjaar nadat we terugkwamen van vakantie belandde de complete collectie in de prullenbak. En ik vroeg me af waarom ik al die ‘zooi’ überhaupt mee naar huis had gezeuld.

Ik moest mezelf ervan weerhouden hetzelfde te doen met onze Amerika roadtrip. Daarom had ik van tevoren besloten een digitaal ‘plakboek’ te maken van alle dingen die ik zou verzamelen. (Bijna) elke dag fotografeerde ik wat ik die dag had gevonden, gekocht of gekregen. Op die manier hoefde ik niet alles mee naar huis te nemen (op mijn souvenirs na dan) maar zou ik ook niet vergeten wat ik allemaal verzameld had. Win-win situatie!

One of my vacation traditions ever since I was a little girl is bringing home piles of ‘stuff’. Define stuff, you say? Alright, here we go: Candy wrappers, cash receipts, leaflets, sugar packets, business cards, entrance tickets, maps, feathers and beach pebbles. You name it, I collected it. The idea was always to put together a scrapbook with all these knick knacks once I would be back home. Truth is, this never actually happened, which meant that when I would clean up my room six months after we returned from vacation, the complete collection of great memories ended up in the trash can. And I was left simply wondering why I had taken the junk home in the first place.
I had to deter myself from doing the same with our U.S. roadtrip this year, which is why I decided to make a digital ‘scrapbook’ of all the things I have collected: I photographed all of my collected, bought or given ‘junk’ (almost) every day. That way I didn’t have to take everything home with me (except for my souvenirs) but I also would not forget about the things I collected. Win-win situation!

Knickknacks_1

Knickknacks_2

Knickknacks_3

Knickknacks_4

Knickknacks_5

Knickknacks_6

Knickknacks_7

Knickknacks_8

Knickknacks_9

Knickknacks_10

Knickknacks_11

Knickknacks_12

Knickknacks_13

Knickknacks_14

Knickknacks_15

Knickknacks_16

Knickknacks_17

 

San Francisco

0_san franciscoTijdens onze tijd in San Francisco stond het nummer ‘If you’re going to San Francisco’ van Scott McKenzie op repeat in mijn hoofd. En hoewel ik niet daadwerkelijk bloemen in mijn haar had, kon ik dat zet zo goed wel gedaan hebben want wat is San Francisco een feestje! En vooral in de zomer denk ik zo. Hoewel het natuurlijk hoogseizoen was vond ik de hordes toeristen niet zo vervelend als in Seattle. Ik werd verliefd op de gekleurde huizen, de ‘cable cars’ (die ik helaas niet fatsoenlijk op de foto heb gekregen) en natuurlijk: De Golden Gate Bridge. En San Francisco blijkt de thuishaven te zijn voor de hoofdkantoren van een aantal sociale media-bedrijven (bonuspunten voor wie er een paar kan spotten in de foto’s hieronder). Zie hier onze San Francisco avonturen:

While in San Francisco, the song ‘If you’re going to San Francisco’ by Scott McKenzie kept playing over and over and over and over in my head. I didn’t wear flowers in my hair, but I might as well have because this city is one big party. Especially in summer I think. Although it was tourist-hightide, the herds of tourists didn’t bother me as much as it did in Seattle.
I loved the colourful houses, the classic cable cars (of which I did not manage to get a picture) and of course: The Golden Gate Bridge. And it seems San Francisco is the home of serveral social media headquarters (bonus points for those who are able to spot some in the pictures below). Here are our San Francisco adventures:

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

 

Lassen Volcanic National Park

0_lassen volcanicIn de afgelopen artikelen over de verschillende staten waar ik ben geweest heb ik het gehad over natuurparken. En daar plaatste ik dan enkele foto’s van. Maar Lassen Volcanic was ZO’N bijzondere ervaring dat ik het simpelweg niet over mijn hart kon verkrijgen om er maar een paar foto’s van te delen. Nu hoor ik je denken: wat is er in vredesnaam zo bijzonder aan? Nou, dat is onder andere het feit dat je het gevoel hebt naar een andere planeet te zijn gereisd wanneer je in dit park bent. Lassen Volcanic is een park bomvol met vulkanische activiteit zoals geisers, zwavelmeren en fumaroles. Het meest indrukwekkende deel van het park was ‘Bumpass Hell’: Een vallei waar vlonders boven de grond ‘zweefden’ waarover je kon lopen. Je liep boven de vulkanische grond tussen gekleurd steen, pruttelende plasjes ‘zut’ en smaragdgroene meren. De stoom die je op de foto’s ziet stonk indringend naar zwavel. Het bizar maar prachtig!

In the past ‘State’ posts, I’ve included the national parks we visited. I posted a picture or three and that was that. But Lassen Volcanic was SUCH an amazing experience that I just couldn’t show only three or four pictures of it. Now I can hear you think why on earth it is that special?
Well, because it looks and feels like it is not from this earth at all. Lassen Volcanic is a park full of volcanic activity. Which includes geysers, sulfur lakes and fumaroles. The most impressive part was probably ‘Bumpass Hell’: A valley in the park that has boardwalks all over the volcanic ground. It smelled heavily of sulfur and there were all kinds of coloured stone, smoking and boiling puddles of goo and emerald coloured lakes. It was simply amazing.

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

 

California State, part 1

0_california stateCalifornië. ‘The sunny state’. En dat was het. Californië is alles wat je ooit in de films hebt gezien. En dan nog wat meer. De Big Sur kust, de steden, de zon. Dit is wat we er allemaal hebben uitgespookt:

California. The sunny state. And it was. California is everything you have ever seen in the movies. And then some more. The Big Sur coast, the cities, the sun. Here’s what we were up to when we were there:

 

Pigeon Point Lighthouse
Hoewel daadwerkelijke duiven nergens te vinden waren was deze vuurtoren echt betoverend.

Pigeon Point Lighthouse
Although actual pigeons were nowhere to be seen, this lighthouse was enchanting.

1

2

3

 

Santa Cruz boardwalk
Over betoverend gesproken, heb ik ooit verteld dat ik gek ben op pretparken? Nou, ‘Santa Cruz boardwalk’ is er daar één van. Op een strand. Ik weet niet of er een betere combinatie bestaat. John en ik namen de iets minder slimme beslissing om er op een zondagmiddag naartoe te gaan, wat inhield dat we ongeveer drie kwartier op zoek zijn geweest naar een parkeerplaats. Maar toen we eenmaal op de ‘boardwalk’ aankwamen waren we dat al snel weer vergeten. Ik was lichtelijk geobsedeerd door het felgekleurde kabelbaantje. Ik ben er niet in geweest omdat John vanwege zijn hoogtevrees niet wilde. Ik besloot daarom ook maar niet te gaan (immers; samen uit, samen thuis) en heb sindsdien spijt gehad van dat besluit.
Oh en ik was het bijna vergeten, maar hier heb ik mijn eerste ‘caramel apples’ ervaring gehad en sindsdien is het echt mijn ‘alltime favourite’ snack. Caramel apples; waar zijn jullie al die tijd geweest?!

Santa Cruz boardwalk
Speaking of enchanting, have I ever told you I love theme parks? Well, the Santa Cruz boardwalk is one of them. On a beach. I don’t know if it gets any better than that. John and I made the not so smart decision to want to go there on a sunday afternoon, which meant we have been looking for a parking spot for about 45 minutes. But once we were at the boardwalk, we forgot all about that. I was absolutely obsessed with the brightly coloured funicular. I didn’t ride it because John has vertigo and didn’t want to go, so I decided not to go either. I have regretted that decision ever since. Oh and I almost forgot: I had my first ‘caramel apples’ experience on this boardwalk and it is my favourite snack from that moment on. Caramel apples, where have you been all my life?!

4

5

6

7

8

9

10

11

12

 

Pfeiffer beach
Het eerste strand waar we met onze voeten in de stille oceaan hebben gestaan. In Oregon was het simpelweg te fris om de oceaan in te gaan, dus Pfeiffer beach was de perfecte (en warme) gelegenheid om dat te doen.

Pfeiffer beach
The first beach where our feet touched the pacific ocean. In Oregon, it was simply too chilly to get into the ocean, so Pfeiffer beach was the perfect (and warm) opportunity to do so.

13

 

The Henry Miller library
Langs de kustroute door Big Sur kwamen we deze schattige cult/hipster bibliotheek tegen. In ‘the middle of nowhere’. Het was een kleine boekenwinkel/koffiezaak die echt super kunstig en schattig was.

The Henry Miller library
Along our coastal route through Big Sur, we stumbled upon this little cult/hipster library in the middle of nowhere. It was a little bookstore/coffeeshop which was just too arty and cute.

14

15

16

 

McWay falls
Ja. Een waterval die met vloed uitkomt in de zee en met eb op het strand stort. We hebben echt de meest romantische zonsondergang ooit meegemaakt hier. Alles was simpelweg perfect.

McWay falls
Yes. A waterfall that ends in the sea with hightide or on the beach with lowtide. We experienced the most romantic sunset in this place. Everything was absolutely perfect.

17

18

19

20

 

Elephant Seal viewpoint
Langs de kust van Big Sur zijn er verschillende uitzichtpunten te vinden, maar deze was nogal speciaal omdat het uitzicht gaf over een groep zeeolifanten die op dit strand wonen. Ze lagen te slapen, waren aan het oefen-vechten en stonken een uur in de wind.

Elephant Seal viewpoint
Along the Big Sur coast there are many viewpoints, but this was a rather special one, because it provided a view over a group of elephant seals that housed on this beach. They were sleeping, playfighting and very VERY smelly.

21

22

23

 

Lost Hills producing area
Dit gebied was echt te bizar voor woorden en verraste ons heel erg toen we er plotseling middenin stonden. Velden met verlaten aardolie pompen zo ver als het oog kon zien. Het deed ons een beetje denken aan de klassieke spooksteden zoals je die ook wel eens in de woestijn tegen kunt komen. Echt raar.

Lost Hills producing area
This area totally caught us off guard when we came across it. Along the highway were fields of abandoned oil pumps as far as the eye could see. It was a ghost-town kind of sight. Just weird.

24

25

26

 

Feestbeest beursjes // Party animal clutches

6Met al die ‘after-roadtrip’ artikelen die ik hier de afgelopen weken met jullie deel lijkt het net alsof ik de laatste tijd niets anders doe dan nagenieten. Nou, nee. Hoewel ik behoorlijk wat tijd besteed aan het selecteren, nabewerken en delen van roadtrip-foto’s hier op de blog, is mijn bedrijf ook weer helemaal ‘up and running’, wat betekent dat ik bezig ben met allerlei leuke nieuwe projecten en met het ontwerpen van nieuwe producten.
Over nieuwe producten gesproken: vandaag wil ik jullie deze nieuwe beursjes laten zien, die ik maakte met mijn nieuwe Feestbeesten stof. Ze zijn nu verkrijgbaar in mijn Etsy shop. Wat vinden jullie ervan?

With all these after-roadtrip blogposts, it’s almost like all I’ve done these past weeks is roadtrip-afterglowing. Well, no. Although I am spending a fair amount of time editing roadtrip photo’s to share on this blog, my business is also up and running as usual again, which means that I’m taking on new projects and designing new products.
Speaking of new products, today I present to you these new clutches I made with my new Party Animal fabric. They are now available in my Etsy shop. What do you think?

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

 

Tweeëndertig selfies // Thirty-two selfies

0Als voorbereiding op onze trip was John vastbesloten een GoPro aan te schaffen. Ik vond dit een beetje een nutteloze investering aangezien het een ‘action cam’ is, we geen bijzonder wilde plannen hadden en ik dus ook prima zou kunnen filmen met mijn spiegelreflexcamera. Desalniettemin heeft de GoPro zich als erg handig bewezen, zowel voor filmen als voor het maken van selfies. Want John kocht namelijk ook zo’n veel bekritiseerde ‘selfiestok’. En hoewel het naar mijn mening best een afschuwelijke accessoire is hadden we wel dolle pret met selfies maken. Tweeëndertig selfies in totaal.

In preparation for our trip, John decided to purchase a GoPro. I didn’t really see why he would do that, since it’s an action cam and I could film with my DSLR if necessary. This camera of his has proven himself very useful for filming, as well as for taking selfies. Because John also bought the very much criticized ‘selfie-stick’ as an accessory to his new toy. And altough it’s a pretty horrifying item in my opinion, we had lots of fun taking selfies with it. Thirty-two selfies in total.

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

Portland

0Hoewel je al wel wat dingetjes van Portland hebt kunnen zien in mijn artikel over de World Domination Summit heb ik nog steeds een heleboel te laten zien. Nu ik er over nadenk kan ik wel zeggen dat Portland mijn favoriete stad is van alle steden die we hebben gezien tijdens onze roadtrip. Het is een oude stad (op een goed manier), niet super druk, een beetje hippie-ish en gewoon zo mooi! Oh en heb ik je al verteld over de ‘foodcarts’? Er zijn bepaalde ‘blocks’ in de stad die helemaal toebedeeld zijn aan foodcarts. Kraampjes met voedsel uit keukens van over de hele wereld. Veel eten. Lekker eten. Heb ik al weleens gezegd dat ik van eten houd? Anyway. Portland, ik mis je nu al. Deze is voor jou.

Although you’ve seen small parts of Portland in my World Domination Summit blogpost, there’s still so much to show you about this city. Thinking about it, I think I can say Portland was my favourite city out of all the ones we’ve seen during our trip. It was old (in a good way), mellow, a little hipster and just so beautiful! Oh and did I tell you about the foodcarts? There are certain blocks in this town that are completely devoted to foodcarts; little stalls that sell terriffic food. All kinds of food. All good food. Did I tell you I like food? Anyway. Portland, I miss you already. Here’s to you.

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

 

(Dutch only)

Niet zomaar een nieuwsbrief! Iedere maand krijg jij de leukste roundup van alles wat er in en rond mijn bedrijf gebeurd is rechtstreeks in je mailbox. Maar je vindt ook regelmatig gratis downloads, speciale lezerkortingen en achter-de-schermen materiaal in mijn nieuwsbrief. Schrijf je hieronder in: