Het feit dat ik er vorige maand niet aan toe ben gekomen om een column te plaatsen (ik had het een klein beetje druk met vakantie vieren) heeft er toe geleid dat ik nu dus teveel heb om over te schrijven. Ik heb overwogen maar één onderwerp te behandelen deze keer en alle onderwerpen te bewaren voor later, maar ik ken mezelf en ik weet dat ik volgende maand een ander (meer up-to-date) onderwerp heb om over te schrijven en dat alle andere onderwerpen op de plank blijven liggen. Om daar vervolgens nooit mee af te komen.

Dus ik heb besloten een verzameling van kleine columns te schrijven deze maand. Gewoon omdat ik veel te zeggen heb. Gaan we dan:

Over een pauze nemen.
Ik had nooit gedacht dat ik het zou kunnen: vijf weken lang niet werken. Natuurlijk begon het mij onderhand ook wel te dagen dat ik eens een pauze nodig had na laaaaaange tijd meer dan full-time gewerkt te hebben, maar ik kon mijzelf simpelweg niet niet-werkend voorstellen. Helemaal niet zelfs. Want ook al slaap ik; ik droom over werk. Echt waar.
Maar tot mijn grote verrassing was het ‘niet werken’ eigenlijk best wel makkelijk. Ik was zo druk met het mentaal verwerken van alle nieuwe indrukken, de prachtige natuur en de nog mooiere cultuur dat ik eigenlijk niet eens aan werken dacht. Behalve dan wanneer de ideeën zo nu en dan simpelweg mijn hoofd binnen kwamen struikelen. Alsof de vakantie een deur op een kier had gezet in mijn hoofd waar alle ideeën die voorheen zaten opgesloten nu naar buiten konden omdat er in mijn brein opeens weer ruimte voor was.
Zelfs op de academie zeiden mensen altijd dat het goed (en vooral belangrijk) is af en toe eens even een tijdje niet te werken, maar ik ben altijd een beetje bang geweest om gewoon alles te laten liggen en eens puur en alleen lol te maken.
Nu me dat voor de eerste keer is gelukt realiseer ik me hoe goed het voor mij (en dus mijn bedrijf) is om het gewoon allemaal eens los te laten en mijn persoonlijke-ik in plaats van mijn werk-ik te zijn.

Over verliefd worden.
Oh joh, ben ik even verliefd geworden. Hoewel ik van tevoren eigenlijk al wel wist dat dit zou gebeuren had ik nooit verwacht dat het zo zou voelen. Want ik werd verliefd op de ‘States’. Verliefd op zijn natuur omdat die zo onvergelijkbaar is met alles wat we hier hebben. Verliefd op zijn ‘wildlife’ omdat ik zou willen dat ik elke dag elanden, kolibri’s en poema’s kon zien. Verliefd op zijn cultuur omdat ik er van overtuigd ben dat ik gemaakt ben om de hele dag ‘drive-through’-koffie te drinken en de grootste ontbijtjes te eten die er bestaan. Verliefd op zijn steden omdat ik nooit een dorpsmeisje ben geweest.
En ik wist niet dat het kon gebeuren, maar ik ben zelfs nog verliefder geworden op John. Op de dag dat we naar Death Valley gingen was ik een beetje chagrijnig omdat ik simpelweg bang was dat we niet levend Death Valley zouden doorkomen. Het was 50 graden en verschillende waarschuwingsborden vertelden ons dat het gevaarlijk was de auto uit te komen, laat staan gezellig eens rond te wandelen (niet dat je dat wilde want je smolt zo ongeveer als je een voet buiten de auto zette). Heb ik al wel eens verteld dat ik een Drama Queen kan zijn?
Hoe dan ook, we zeiden niet veel tegen elkaar die dag en we stopten in Furnace Creek (een klein ‘dorpje’ in Death Valley) om pizza te eten. Deze pizzatent was de eerste plek waar we een jukebox tegenkwamen (ik ben geobsedeerd door jukeboxen, dat moet je nu onderhand wel weten). Het was weliswaar een modern MP3-ding (ik zie liever de oude metalen bakbeesten met vinyl erin), maar hey; een jukebox is een jukebox. Ik betaalde het ding een dollar om ‘ons liedje’ te spelen. We keken elkaar aan en aten beiden huilend onze pizza op. We hebben geen woorden nodig. Het enige wat we nodig hebben is elkaar.

Over thuiskomen.
En dan kom je dus weer thuis. En hoewel ik er echt naar uitgekeken heb om thuis te komen valt het me niet mee. De eerste week was wel te doen. Ik zag al mijn familie en vrienden weer (die ik uiteraard erg gemist heb). Er waren tijdens de vakantie een aantal dingen op mijn pad gekomen op werkgebied dus ik had best nog wat te doen om dat allemaal op de rails te krijgen toen ik eenmaal terug was. Maar toen kwam de tweede week. De meest dringende e-mail waren verstuurd. Mijn Etsy shop was weer open. Facturen waren de deur uit. En dan komt het moment dat je je realiseert dat het voorbij is. Ik wil geen mega huilebalk zijn, maar ik heb echt moeite met het ‘er weer inkomen’. Ik mis alles aan onze vakantie. De omgeving, het ‘altijd-John-om-me-heen-hebben’. Zelfs het niet-werken.

Over in het saaiste land ter wereld wonen. Sorry Nederland.
Het thuis zijn gaat gepaard met het feit dat ik allerlei dingen zie aan mijn thuisland die me eerder nog niet waren opgevallen. Bijvoorbeeld (sorry als ik hiermee iemand beledig): Nederlanders zijn eigenlijk helemaal niet zo aardig. Als ik hier in Nederland in de supermarkt per ongeluk tegen iemand aan bots dan kijkt de gemiddelde Nederlander me aan alsof ik serieus, nee maar ook echt heus waar de meest vervelende persoon ben die ze die dag zijn tegengekomen. De gemiddelde Amerikaan zegt dat het absoluut geen probleem is en wenst je nog een fijne dag ook.

Ten tweede: in Amerika kun je een lap grond kopen en daar een huis op bouwen. Elk huis. Elk formaat. Elke kleur. Hoe JIJ het wilt. Want het is JOUW huis.
Als je hier in Nederland probeert je huis, laten we zeggen: roze, te schilderen dan geef ik het een week. Een week voordat de buren, de gemeente en zelfs de politie je sommeren het weer een mooie neutrale kleur te verven. Want dat is Nederland. Lekker neutraal.

Ik heb nog een hoofd vol met dit soort voorbeelden (welke ik graag zou willen geven, ware het niet dat dit column het formaat van een gemiddeld Amerikaans ontbijt (lees; te groot) aanneemt), maar jullie snappen het aan de hand van deze twee ook wel.

Laat me nou eens een voorstel doen om dit column mee af te sluiten. Ik stel voor dat we die regels eens even lekker aan onze laars lappen zo af en toe. Verf dat huis fluorgeel. Stap uit je auto middenin Death Valley en laat de zolen onder je schoenen vandaan smelten. Stop gewoon eens voor een paar dagen, weken of maanden met werken en kijk wat er gebeurt. Want de meest onverwachte dingen in het leven zijn vaak de meest waardevolle.

Due to the fact that I failed to post a recap last month (I was a little too busy having a vacation) I am now stuck with having too much to write about. I have considered just writing about one subject this month and saving the others for later, but knowing myself I will have another (more up-to-date) subject to write about next month and the other subjects will never be addressed here again.
So I’ve decided to write a collection of tiny columns this month. Because I simply have a lot to say. Here we go:

On taking a break.
I never thought I could do it: not working for five weeks. Of course I knew I needed a break after working more than full-time for a loooong time, but I simply could not imagine myself not working. At all. Because even when I’m asleep, I dream about working. True story.
But to my great surprise, the ‘not working’ part was actually fairly easy. I was so busy with mentally digesting all the new impressions, the beautiful nature and the wonderful culture that I didn’t even think about working. Except for when ideas just came stumbling into my head occasionally. Like the vacation put a door ajar in my head through which all of my locked up ideas could escape now that there was the space in my head to do so.
Even in art school, people always said that it was good to take a break sometimes but to be honest, I’ve always been kind of afraid to just leave everything and go enjoy myself. Now that I’ve done that for the first time, I realize how good it can be for me (and thus my business) to just let go every once in a while and be my personal-self instead of my entrepreneur-one.

On falling in love.
Oh boy, did I fall in love. Although I kinda knew it would happen, I never thought it would feel this way. Because I fell in love with the States. With it’s nature because it is so very different from what we have here in The Netherlands. With it’s wildlife because I wish I could see elk and hummingbirds and mountaincats every single day. With it’s culture because I am convinced I was made to drink drive-through coffee all day and eat the biggest breakfasts available. With it’s cities because I was never a small-town gal.
And I didn’t know it could happen, but I even fell more in love with John. On the day we went to Death Valley I was a little cranky because I was simply afraid we would not make it out alive seeing as it was 121 degrees and warning signs in the park told us it was dangerous to even get out of the car let alone stroll around (not that you’d want to, because you sort of melted outside). Did you know I can be a Drama Queen sometimes?
Anyway, we didn’t exchange a lot of words that day and we stopped to have pizza in Furnace Creek (a small ‘town’ in Death Valley National Park). The pizza place was the first venue where we actually saw a jukebox (I’m obsessed with jukeboxes, you should know that by now). It was an MP3-player-modern-kind-of-jukebox, (whereas we’d love to see a metal one playing vinyl), but hey; a jukebox is a jukebox. I inserted a dollar to make it play ‘our song’. We looked at each other and we ate our pizza crying. We don’t need words. All we need is each other.

On coming home.
And then there is coming home. And although I had been looking forward to coming home, it’s hard. The first week was alright. I got to see all of my family and friends again, who I had missed a lot of course. There were a few things that came on my path business-wise during our vacation so I was pretty busy with getting these things straightened out during that first week home. But then comes the second week. The most urgent e-mails had been sent. My Etsy shop had been reopened. Invoices were mailed. Then comes the time that you realize that it’s over. And I don’t mean to be a crybaby, but I’m having a really hard time settling in again. I miss everything about our roadtrip. The environment, the having-John-around-all-the-time. Even the not-working.

On living in the most boring country in existence. Sorry Holland.
Being home comes with a lot of things I now notice about my country that I had never noticed before. For one (without trying to insult anyone here): Dutch people are not very nice. When I bump into someone at a supermarket, the regular Dutchman just looks at you like you’re actually, truly, no really, the most annoying person they have encountered that day, whereas most Americans just say that it is not a problem at all and even wish you a very nice rest of your day.

Second of all, in the States you can buy a patch of land and put a house on it. Any house. Any kind. Any color. YOUR house. How YOU like it.
If you try to paint your house, let’s say: pink, here in good old Holland, I will give it a week until neughbors, municipality and even police request that you paint your house a nice neutral colour. Just as Holland is; neutral.
I’ve got a ton more of these examples (which I will be happy to give you, if it weren’t for the fact that this recap is taking on the size of the regular American breakfast (which is huge)) but I think you get the picture with just these two.

But let me just do a tiny proposal to end this recap with. I propose we let go of the rules every once in a while. Paint that house a fluorescent yellow. Get out of that car in the middle of Death Valley and melt the soles of your shoes off. Stop working for a few days or weeks or months in a row without knowing what will happen. Because the most unexpected things in life are often the most precious ones.
 

Toen we in Washington waren keek ik erg uit naar ons bezoek aan Seattle. Na dagenlang doorgebracht hebben in de (overigens prachtige) natuur was de gedachte aan een stad, meer mensen om ons heen en doorspoelbare toiletten een welkome afwisseling.

Nu wil ik geen ontzettende snob lijken, maar de eerste dag die we doorbrachten in Seattle viel ons eigenlijk een beetje tegen. Alle ‘must-sees’ die Seattle te bieden had bleken behoorlijk vreselijke toeristische trekpleisters te zijn (en dan heb ik niet niet alleen over drukte, maar over hordes fotograferende mensen, afval overal, opdringerige straatverkopers en zakkenrollers). Dit kan overigens heel goed niet zozeer aan de stad zelf liggen maar aan het feit dat het hoogseizoen was.
We hadden gelukkig de mazzel dat we een paar hele leuke ‘cult’ winkeltjes vonden in wat achteraf-straatjes waar we hele goede tips kregen over waar we de volgende dag naartoe konden, maar dan zonder de trekpleisters. En dag twee maakte dag één helemaal goed. Er zijn zelfs dingen die we door tijdgebrek niet meer hebben kunnen zien. Maar die halen we dan de volgende keer wel in, ha.

When we were in Washington State, one of the things I was really looking forward to was visiting the city of Seattle. After spending a few days in a row surrounded by nature, I found the idea of a city, more people and flushable toilets a very welcoming thought.

Now, I don’t want to sound like a total snob, but the first day of our stay in Seattle we were a little bit disappointed. All of the ‘must-sees’ that Seattle had to offer turned out to be quite awful tourist traps. This may well have had something to do with the season because, well, it was july.
We were very lucky, though, to stumble across some really cool ‘cult’ shops in a few back-alley’s where we got some really good tips on where to go the next day. And day two definitely made up for day one. There are even some things left on our list that we didn’t get to see due to our tight schedule. We’ll make up for those next time, ha.

 

Als je mijn ‘U.S.A-lama-invasie’ hebt gemist dan volg je me nog niet op instagram, of je hebt onder een steen geleefd de afgelopen weken. Want deze lama invasie was simpelweg niet te missen. Mijn papieren lama is overal mee naartoe geweest tijdens onze roadtrip en heeft geposeerd tot ze er bij neer viel.

If you have missed my U.S.A llama invasion, then either you’re not follwing me on instagram, or you have been in hibernation. Because this llama invasion simply could not be missed. My little paper tourist llama has come everywhere with me on this roadtrip and had an awesome time posing.

 

Trouwens: je kunt nog steeds mee doen en je eigen lama invasie organiseren! Ik krijg veel reacties in de richting van ‘ja maar, ja maar ik ga helemaal niet op reis deze vakantie’. Ik zal proberen beleefd te blijven, maar: nou en?! De enige regel voor de lama invasie wedstrijd is te proberen de meest originele lama-foto te maken op een locatie naar keuze (dit kan dus ook gewoon in je eigen woonkamer zijn) met de gratis toeristen lama. Overtuigd? Mooi! Download jouw gratis printable hier en overlaad die hashtag met foto’s: #llamaontour! Je hebt nog tot 30 september om mee te doen.
Toch nog een beetje exra overtuiging nodig? Vooruit dan, nog een kleine blik op de prijs (een lama-invasie-set!):

By the way: You can still create your own llama invasion! I’ve been getting a lot of responses from people saying ‘but I’m not going to be travelling anywehere this summer’. I’m trying to stay polite here, but who cares?! The rules for the llama invasion contest are to take the most unique picture on a location of your choice (this can also be in your living room!) with your free printable tourist llama. Convinced? Good! Download your tourist llama here and rock that hasthag: #llamaontour! You’ve got until september 30 to participate.
Need a little more convincing? Here’s what you’ll win, a llama life invasion set:

 

Eergisteren liet ik het eerste deel van ons Washington-avontuur zien en vandaag is het tijd voor deel twee!

The day before yesterday I showed you part one of our Washington State adventure. Today it’s time for part two!

Ruby Beach
Ja. Een ding dat we veel hebben gezien tijdens onze vakantie is mist. Mist schijnt heel normaal te zijn in de zomer, zeker aan de kust. Daarom was Ruby Beach toen wij er waren helemaal in mist gehuld.

Ruby Beach
Yeah. One thing we have experienced a lot during our roadtrip is fog. Fog seems to be a very common weather condition in the summer, especially along the coast. That’s why we found Ruby Beach completely covered in fog the day we were there.

 

Hoh Rainforest
Een regenwoud in Noord Amerika. Ik wist niet eens dat het bestond. Maar het was prachtig! Zeker de ‘hall of mosses’ was surrealistisch.

Hoh Rainforest
A rainforest in North America. I didn’t even know it existed. But it was mind-blowing! Especially the hall of mosses was surreal.

 

Olympic National Park
Dit park heeft zo veel verschillende ‘gezichten’. Van de bergen bij ‘Hurricane Ridge’ tot de Sol Duc watervallen tot het ‘wildlife’ dat echt overal zit: alles is zo mooi op zijn eigen manier.

Olympic National Park
This park has SO many different ‘faces’. From the mountains of Hurricane Ridge to the Sol Duc waterfalls, to the wildlife that is just all around: everything is so pretty in it’s own way.

 

La Push Beach
Voor wie van jullie ‘The Twilight Saga’ heeft gelezen of gezien; Jup, dat strand is het. En ja, de mist was ook weer van de partij maar hij zorgde hier voor een prachtige zonsondergang!

La Push Beach
For those of you who have seen or read ‘The Twilight Saga’: Yes, it’s that beach. And yes; the fog was hanging around there too, but it made for an amazing sunset!
{Modification: This acually is NOT ‘The La Push Beach’ as it appears in the movies. That scene is recorded on Indian Beach that is situated in Oregon, and which I visited later in this roadtrip.}

 

North Head Lighthouse
De eerste (en zeker niet de laatste) vuurtoren van het kust-gedeelte van onze trip. En wat een schoonheid!

North Head Lighthouse
The first (and most certainly not the last) lighthouse of the coastal part of our trip. And what a beauty.

 

Cape Disappointment
We hadden vrij hoge verwachtingen van deze ‘kaap met vuurtoren’ omdat hij in zo ongeveer elke reisgids over Washington wordt genoemd, maar toen we er eenmaal waren was het ook eigenlijk best een beetje een ‘disappointment’. Door bezuinigingen is de vuurtoren helemaal in verval geraakt, wat ik persoonlijk echt heel zonde vind.

Cape Disappointment
We had pretty high expectations of this cape with lighthouse, since it was mentioned in about every travelguide we had of Washington State. But once we were there, it kinda was a disappointment. Due to budget cuts, the lighthouse is now left in decay, which is such a shame if you ask me.

 

Nu we over de grootste schrik van het overlijden van Majesteit heen zijn vind ik het tijd worden eens wat verhalen en foto’s te delen van onze vakantie.
Tijdens onze roadtrip hebben we vier staten bezocht (technisch gezien waren het er vijf, maar ik vind dat je ‘vijf minuten door Arizona rijden’ niet mag rekenen als bezochte staat): Washington, Oregon, Nevada en California. Wat ik zo mooi vond aan deze reis is dat er een hele goede balans was tussen natuur en steden.

Aangezien dit geen reisblog is ga ik jullie niet lastigvallen met ‘van-dag-tot-dag’ verhalen met wat we allemaal gedaan hebben. Hoewel ik schrijven heel leuk vind is deze blog toch voornamelijk bedoeld om inspiratie en ‘mooie dingen’ te delen dus dat ga ik dan ook doen. Maar niet getreurd: ik zal ook zo nu en dan een leuke anekdote met jullie delen! Ik begin deze serie met het eerste deel van de staat Washington.

Now that we’re over the first shock of His Majesty passing away, I think it’s about time to start sharing some pics and stories about our vacation.
During our roadtrip, we visited four states (technically speaking we visited five, but in my opinion you can’t count driving through Arizona for five minutes as ‘visiting a state’): Washington, Oregon, Nevada and California. What I liked most about this trip is that it was a wonderful balance between nature and cities.

Since this is not a travelblog, I’m not going to be bothering you with day-to-day walkthroughs of where we’ve been. Although I like writing, this blog is mainly meant to share inspiration and pretty things, so that’s what I’ll do. But, don’t worry, I’ll share the occasional anecdote with you. So I’m kicking off this series with the first part of Washington State!

Elbe
Over natuur gesproken: Terwijl we onderweg waren naar Mount Rainier National Park (één van de eerste stops tijdens de trip) kwamen we door het stadje Elbe. Het was er zonnig, groen, er waren ‘lumbertrucks’ (als in: grote vrachtwagens met hele boomstammen erop) en het was alles wat ik me had voorgesteld van een klein Amerikaans stadje.

Elbe
Speaking of nature: While driving to Mount Rainier National Park (on of our first stops of the roadtrip) we passed through the small town of Elbe. It was sunny, green, it had lumbertrucks and it was everything I had imagined an American small town to be.

 

Mount Rainier National Park
Dit was het eerste National Park waar John en ik ooit geweest zijn. En we werden helemaal overrompeld! Want hoewel we zo nu en dan eens een heuvel hebben gezien in Zuid-Europa zagen we nog nooit een berg zoals Mount Rainier.

Mount Rainier National Park
This was the first National Park John and I have ever been to. And we were absolutely overwhelmed! We had seen the occasional hill in Southern Europe, but we’d never seen a mountain like Mount Rainier before.

 

Packwood
Één van de eerste nachten in Washington verbleven we in een hotel in het plaatsje Packwood. Dit is de eerste keer dat we ‘wildlife’ tegenkwamen; er lagen groepen elanden te chillen in mensen hun voortuin en tijdens het ontbijt zagen we voor het eerst in ons leven kolibri’s. Dat was echt fantastisch!

Packwood
One of the first nights in Washington, we stayed at a hotel in a little town called Packwood. This is the first time we encountered wildlife; there were actual herds of elk chilling in people’s front yard and we saw hummingbirds for the first time in our lives over breakfast. They’re absolutely amazing!

 

Mount Saint Helen’s
Dit park draait om de naweeën van een vulkanische uitbarsting in 1980. Hoewel de natuur hard haar best doet om zichzelf te herstellen zijn er tot op de dag van vandaag nog altijd veel dode bomen te vinden en vulkanisch ‘afval’ te zien in het meer.

Mount Saint Helen’s
This park is all about the aftermath of a volcanic blast in 1980. Although nature is doing a good job in mending itself, dead trees and volcanic debris in the lake are still visible to this day.

 

Ik had gepland vandaag een artikel te publiceren met de eerste verhalen en foto’s van onze roadtrip. Maar er kwam helaas iets tussen.

Vanaf het moment dat we terug zijn uit de V.S hebben we ons er SUPER op verheugd om onze lieve schildpadjes weer op te halen van het reptielenhotel. Maar toen we daar afgelopen woensdag aan kwamen kregen we te horen dat één van onze kleine schatjes tijdens onze vakantie overleden is. Majesteit was de ene dag nog zijn eigen hyperactieve zelf, de volgende dag was hij dood.
John en ik zijn er kapot van. Toen we ze weg brachten naar het reptielenhotel voordat we vertrokken is het nooit in ons opgekomen dat we ze weleens niet allebei levend terug zouden kunnen zien. Twee jaar geleden hebben we nog een schildpad verloren en we hadden nooit verwacht dit zo snel nogmaals door te moeten maken.

Veel mensen lijken dit niet te begrijpen, maar wij houden van onze schildpadden zoals andere mensen van hun hond of kat houden. Nee, schildpadden zijn geen knuffeldieren maar ze hebben allemaal een eigen karakter. Ook Majesteit. Hij was hyperactief, had altijd honger en hij kon zo hard met zijn poten op het wateroppervlak slaan dat het water tot aan het plafond opspatte. Wat zullen we de chaos in het aquarium missen, het aquarium dat er heel leeg uit ziet met alleen kleine Miepje erin.
We zullen je nooit vergeten.

I had planned to publish a first post with a bunch of pictures of your roadtrip today. But then something happened.
Ever since we got back from the U.S we’ve been VERY much looking forward to picking up our little turtles from the reptile hotel. However, when we arrived there this wednesday, we were told that one of our little babies died during our vacation. His Majesty was is hyper active little self one day, until he was dead the next.

John and I are simply devastated. When we dropped them off at the reptile hotel six weeks ago there was never a thought in our minds that we would not get them both back alive. We lost another turtle just two years ago and we never expected to go through this once more so soon.

A lot of people don’t seem to understand this, but we love our turtles like other people love their dogs or cats. No, turtles are not cuddly but they all have a personality that is very much their own. And so did His Majesty. He was hyperative, always hungry and could smash his paws on the watersurface so hard, the water splashed right up to the ceiling. We will miss the chaos in the aquarium, which looks very empty with just little Miepje in there.
We will remember you forever.

Ik zag deze quote van Dr. Seuss voor het eerst nadat de lieve Judith van Velvetine een soortgelijke reis naar de V.S. had gemaakt eerder dit jaar. Ze plaatste een blogpost met daarin dit citaat. Omdat ik het zo’n mooie quote vind en omdat ik ook echt geen andere woorden kan vinden om te beschrijven hoe ik me nu voel heb ik besloten hem ook te gebruiken.

Maar ik vind het toch wel moeilijk om niet in huilen uit te barsten. Want we hebben de tijd van ons leven gehad. En nu is het voorbij. Maar er is ook een zonnige kant: ik ben weer terug bij alle dingen die ik gemist heb en ik heb zo’n 77GB aan foto’s die ik mag doorspitten, dus voorlopig kan ik nog wel even nagenieten.

Over nagenieten gesproken: bereid je voor op een heleboel after-roadtrip artikelen op deze blog de komende weken. Ik heb ZO veel dingen gezien die ik met jullie wil delen! En voor wie mij niet op instagram heeft gevolgd de afgelopen weken; hier is een klein overzicht van mijn favoriete momenten van deze vakantie:

I first saw this Dr. Seuss quote after the lovely Judith from Velvetine made a trip to the U.S. earlier this year. She posted it after she was back. I thought it was such a wonderful quote and I simply can’t find other words to describe how I feel right now, so I thought I’d use it too.
Although I must say that I find it kinda hard not to cry about it, because I have been having the time of my life. And it is now over. On the bright side; I’m back to all the things I missed, and I’ve got about 77GB of photo’s to look through, so there’ll be plenty of afterglowing going on around here.
Speaking of which: prepare to find loads of after-roadtrip posts here these coming weeks. I’ve seen SO many things I’d like to share with you! And for those who did not follow me on instagram these past weeks; here’s a little roundup of first favourite moments of this roadtrip:

 

We hebben zo veel verschillende dieren ‘in het wild’ gezien. We hebben ontbeten in het gezelschap van kolibri’s. We hebben elanden de straat zien oversteken alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
We saw so many different kinds of wildlife. In the most peculiar places. We’ve had breakfast while being accompanied by hummingbirds. We’ve seen elk crossing the street like it’s the most common thing in the world.

 

Onze eerste ervaring met ‘drive-thru’ koffie. Het was fantastisch.
Our first experience with drive-thru coffee. It’s amazing.

 

We zagen dat niet alles in Amerika ‘supersized’ is.
We experienced that not everything in the U.S, is supersized.

 

Ik werd verliefd op de vele pastelkleurige huizen.
I fell in love with the many pastel houses.

 

We hebben zo veel en zo lekker gegeten.
We had the best food.

 

De World Domination Summit was één van mijn favoriete dingen van deze vakantie!
The World Domination Summit was one of my favourite things this trip!

 

Interieur perfectie:
Interior perfection:

 

Ik was dichter bij een bergtop dan dat ik waarschijnlijk ooit zal zijn. En ik heb ervaren hoe hoogteziekte voelt. Niet al te best.
I was as close to a mountaintop as I will probably ever be. And I found out how it feels to have altitude sickness. Not too good.

 

Ik heb denk ik de grootste wentelteefjes ooit op als ontbijt. Het formaat was een beetje eng.
I had probably the biggest French Toast breakfast ever. The size of it freaked me out a little bit.

 

Voor de eerste keer met mijn voeten in de ‘Pacific’!
My feet touched the Pacific Ocean for the first time!

 

Ik had nog nooit eerder in een rond bed geslapen.
I had never slept in a round bed before.

 

We vonden een ouderwets fotohokje in de lobby van één van de vele hotels waarin we sliepen (later meer hier over).
We found a vintage photobooth in the lobby of one of the many hotels we slept in (more on that later).

 

Op een regenachtige dag gingen we bowlen. En ik vond één van de gaafste patronen ooit!
Captured some bowling alley tabletop awesomeness.

En tot slot: ik creëerde een kleine (of eigenlijk best een grote) lama invasie. Daarover gesproken: de deadline voor de wereldwijde lama invasie wedstrijd wordt verlegd naar 30 september omdat hij die maand gepubliceerd wordt in een wereldwijd vakblad voor lama en alpaca eigenaren. En aangezien ik iedereen de kans wil geven om mee te doen heb ik besloten de wedstrijd een beetje te verlengen.
Wat?! Doe je nog niet mee?! Ga je schamen! Je kunt je gratis printable hier downloaden en die hashtag spekken: #llamaontour!
And last but most certainly not least: I created a little (or actually a quite big) llama invasion. Speaking of which: the deadline of the worldwide llama invasion contest will be postponed until September 30, because it will be featured in a worldwide llama and alpaca association magazine in September. And since I want to give everyone the chance to participate, I decided to stretch the contest out a little bit.
What?! You’re not participating yet?! Shame on you! You can download your free printable here and start rocking that hasthtag: #llamaontour!

Vorige week deelde ik wat Nederlandse blogs met jullie die mij erg inspireren. Deze week zet ik vijf blogs in het zonnetje die ik ook ééns in de zoveel tijd graag lees. Dus zonder er verder omheen te draaien is hier een lading inspiratie waar je voorlopig wel even zoet mee bent.

Last week, I shared some Dutch blogs with you that really inspire me. This week, I’ve rounded up five international blogs that I love to read every once in a while. So without further ado, here is a bulk of inspiration that will keep you busy for a while.

1. A Beautiful Mess.
Duh. Hoe kan deze blog nu niet in mijn top vijf staan? Ik gok dat de meeste van jullie Elsie en Emma al wel zullen kennen maar voor wie dat niet het geval is; Deze zusjes voorzien je op hun blog ‘A Beautiful Mess’ van voldoende inspiratie, recepten, ‘DIY’s’ en interieurprojecten dat je er een fulltime baan van kunt maken als je ze allemaal wil proberen.

1. A Beautiful Mess.
Duh. How can this blog NOT be in my top five? I’m guessing most of you will already know Elsie and Emma, but for those who don’t: These sisters’ blog ‘A Beautiful Mess’ provides you with enough inspiration, recipes, DIY’s and home decor projects that it would be a full time job to try them all!

 

 

2. Maddie on Things.
Oh, Maddie. Maddie is een ‘coonhound’ en haar baasje Theron maakt graag foto’s van haar. Ik denk dat Maddie zo ongeveer in elke mogelijke situatie is gefotografeerd, maar toch blijft ze me verrassen en elke foto is even aandoenlijk.

2. Maddie On Things.
Oh, Maddie. Maddie is a coonhound and her owner Theron loves taking pictures of her. I think Maddie has been through basically everything in order to get her picture taken. But every single one of those pictures is so very touching.

 

3. Designlovefest.
Designlovefest is de blog van Bri die barstensvol staat met alles wat je moet weten over design. Daarnaast is ze zelf ook een briljant (grafisch) ontwerper en organiseert ze ‘Blogshops‘: Photoshop workshops speciaal voor bloggers. Hoewel ik een dergelijke workshop wellicht niet nodig heb (ik beschik zelf over een aardige hoeveelheid Photoshop-skills al zeg ik het zelf); ik bied mezelf graag aan als ze ooit besluit deze workshops ook aan de andere kant van de wereld aan te bieden.

3. Designlovefest.
Designlovefest is Bri’s blog on all essentials in design-land. Plus, she’s a brilliant (graphic) designer herself AND she organizes ‘Blogshops‘: Photoshop-workshops especially for bloggers. While I might not need such a workshop myself (I have my fair share of Photoshop-skills if I may say so myself), I volunteer hosting such a workshop if Bri might ever think of going overseas with them.

 

 

4. Oh Happy Day.
Beste feest-inspiratie OOIT. Van Doe-het-zelf-pinatas tot recepten tot hoe je een super gave …(eigenlijk kun je alles wat je kunt bedenken op de stipjes invullen)-slinger maakt. Jordan moet de meest feestelijke baan ter wereld hebben; dagelijks bloggen over blije dingen en feestjes plannen.

4. Oh Happy Day.
Best party inspiration EVER! From DIY-pinatas to recipes to how to make an awesome … (fill in basically anything on the dots)-garland. Jordan must have the most festive job in the world, spending her days blogging about happy things and party planning.

 

5. Kelli Murray.
Kelli Murray is een erg getalenteerd illustrator en maakt prachtige foto’s. Één van haar mooiste projecten vind ik haar 52 weken project, waarin ze gedurende een jaar elke week een portret van haar dochtertje Riley fotografeerde.

5. Kelli Murray.
Kelli Murray is a very talented illustrator and she takes awesome pictures. One of the most special projects she did (if you ask me) was her 52 weeks project, in which she photographed a portrait of her daughter Riley once every week, for one year.

 

Een paar maanden geleden kwamen mijn ‘bestie’ Anneloes en ik er ineens achter dat we al meer dan tien jaar vrienden zijn en dat we dat nog niet fatsoenlijk gevierd hebben. Ja, we schamen ons dood en we zijn geschokt dat dit heeft kunnen gebeuren, aangezien Anneloes en ik heel goed zijn geworden in het vieren van dingen.

Vandaag is Anneloes jarig. En ik kon geen betere manier bedenken om dit en onze tien jaar vriendschap te vieren dan met een kleine ode aan vriendschap hier op dit blog. Want een vriendin als Anneloes heb ik nog nooit gehad. En ik weet ook best wel zeker dat ik die nooit meer één ga tegenkomen. Goede vrienden zijn zeldzaam en moeilijk te vinden, maar ik ben zo blij dat ik jou gevonden heb. En ik had onderstaande momenten met niemand anders willen delen.

A few months ago it suddenly struck us; My bestie Anneloes and I have been friends for over ten years and we haven’t properly celebrated. Yes, we’re very much ashamed and awestruck as to how that could have happened, since Anneloes and I have gotten very good at celebrating basically anything in these past years.
Today is Anneloes’ birthday. And what better way to celebrate this and our ten years of friendship here on this blog, with a little ode to friendship. ‘Cause I’ve never had a friend like this before. And I’m pretty sure I’ll never find one alike ever again. Good friends are a rare gift, and I’m so happy I’ve been gifted you. I can’t imagine anyone else to have shared all these special moments with:

Ik weet dat we het voelen. Maar we zeggen het eigenlijk nooit. Ik houd van je.
Ik proost. Op jou. Op ons. Op vriendschap.

I know we feel it. But we hardly ever say it. I love you.
So here’s to you. To us. To friendship.

Hoe zeer ik ook geniet van onze ‘once in a lifetime’-reis, ik moet wel toegeven dat ik na vier weken weg te zijn langzaamaan wel wat dingen van thuis begin te missen. Ik ben nog nooit zo lang van huis geweest en ik realiseer me nu meer dan ooit wat ik allemaal heb achtergelaten. Afgezien van mijn familie en vrienden (die ik natuurlijk het meeste mis) besef ik doordat ik nu zo lang van huis ben dat ik echt een thuis voor mezelf gecreëerd heb. Een thuis dat ik dus blijkbaar ga missen als ik er lang niet ben. Blijkbaar weet je echt niet wat je mist tot je het niet meer altijd dichtbij je hebt. Dus hier is een klein overzichtje van dingen die ik op dit moment mis.

As much as I enjoy this once-in-a-lifetime trip we’re making right now, I must admit there are things I miss about home. I have never been away from home this long and this makes me realize what it is I’ve left behind. Apart from my family and friends (who I obviously miss most of all), being away from home makes me realize that I really created a place for myself which I can call home. And which I miss when I’m not there for a while. I guess you never know what you got ’till it’s gone. So here’s a little round-up of things about my home that I miss right now.

Onze schildpadjes.
Hoewel ze technisch gezien niet bij mij wonen (hun terrarium staat bij John thuis), mis ik onze kleine monstertjes natuurlijk ontzettend. Ik weet zeker dat Mevrouw Miepje en Meneer Majesteit uiterst ontevreden zullen zijn als we weer thuiskomen; hoe durven we ze voor vijf lange weken achter te laten?! (maak je geen zorgen; er wordt goed voor ze gezorgd in het reptielenpension!) Maar er is niks wat een paar krekels en verse meelwormen niet goed kunnen maken.

Our little Turtles.
Although they don’t technically live with me (their terrarium is at John’s place), of course I miss these little monsters. I’m sure Miss Miepje and His Majesty will be very much displeased when we come home; how dare we leave them for five long weeks?! (Not to worry; they are well taken care of in the reptile-hotel!) But there’s nothing some crickets and mealworms can’t fix.

 

Mijn planten.
Dit klinkt misschien heel stom, maar ik mis mijn plantjes. Ik vind voor mijn plantjes zorgen echt heerlijk en ik vind het super om ze te zien groeien. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe groot ze geworden zijn terwijl ik weg was.

My plants.
This might sound really dorky, but I miss my plants. I really love taking care of them and watching them grow. I can’t wait to get home and see how big they have become while I was away.

 

Al mijn mooie spulletjes.
Ik probeer altijd heel hard om geen enorme materialist te zijn maar daar faal ik altijd heel hard in. Want ik kan het niet ontkennen; ik ben een rasechte materialist. Soort van dan. Want ik geef niet om wat een object waard is of wat het heeft gekost. Ik houd er gewoon van om mooie dingetjes te hebben (en te kopen, oeps!) om naar te kijken. Mijn collectie ‘mooie dingen’ blijft gestaag groeien en nu ik al dit moois niet dagelijks om me heen heb (hoewel ik hier echt ladingen mooie dingen zie en hier een bescheiden deel van mee naar huis neem) begin ik ze toch wel een beetje te missen.

All of my pretty things.
I try very hard not to be a materialist but I fail tremendously most of the time. Because there’s no denying it; I am a total materialist. Well, sort of. I don’t care about how much things cost or how much they’re worth, I just love having (and buying, whoopsie!) pretty things. My collection of pretty things grows steadily, and now that I haven’t seen them in a while (although I have seen LOADS of pretty things here and I’m even bringing some of them back home) I’m starting to miss them.

 

Mijn werkplek.
Hoewel ik het erg leuk vind om hier eens vanuit een Amerikaanse koffiezaak of ‘diner’ te werken realiseer ik me dat er echt ‘no place like my workspace’ is. Ik heb uren doorgebracht met fantaseren wat ik zou willen veranderen aan hoe mijn werkplek er nu uit ziet of hoe ik hem zou inrichten en vormgeven wanneer we ooit naar een groter huis verhuizen (en ik eindelijk kan samenwonen met John). Maar nu ik al een tijdje niet meer achter dat bureau heb gezeten lijkt het me heerlijk daar het merendeel van mijn tijd weer door te brengen. Daar heb ik namelijk alles wat ik nodig heb om te bloggen, printen, schetsen of bouwen binnen handbereik in plaats van ergens onderin een koffer.

The workspace.
Although I have enjoyed working from the occasional American coffeeshop or diner these past weeks; there’s no place like my workspace. I’ve spent hours fantasizing about what I’d like to change about it, or what my workspace would look like once we’d move to a bigger place (and finally live together!), but now that I haven’t sat behind that desk for a while, I think it would be great to have averything I could possibly need to blog, print, sketch or build within an arm’s reach instead of a suitcase.