Oh ik weet het, ik weet het. ZO oud is 27 nou ook weer niet. Maar ook ik betrap mezelf erop dat ik voor de spiegel sta te kijken of ik al rimpels heb. En het antwoord is ‘ja’.
Voor wie mijn blog niet met regelmaat leest; morgen is mijn 27ste verjaardag en vandaag vertel ik jullie over opgroeien.
Want jeeminee, wat heb ik een hekel aan opgroeien! Toen ik klein was wilde ik alleen maar volwassen zijn en nu ik dat eenmaal (grootendeels) ben is het mijn grootste wens om weer kind te zijn. Niet alleen vanwege alle extra tijd die ik dan nog voor me zou hebben liggen, maar ook omdat kinderen zo weinig problemen hebben. En als het al problemen zijn, dan zijn het maar kleintjes (Barbies of knutselen? Dilemma’s, dilemma’s). Niet dat mijn leven vol zit met problemen hoor, in tegendeel: ik ben hard aan het bouwen aan het leven dat ik altijd gewild heb en het lukt nog aardig ook. Maar als kind heb je gewoon zo weinig zorgen. En (niet onbelangrijk); je kunt wegkomen met übergênante dingen die je als volwassene echt niet meer kunt maken.
Het grootste ding dat ik ben kwijtgeraakt tijdens het ouder worden is mijn gevoel voor tijd. Ik weet nog dat ik toen ik klein was bij mijn moeder achterop de fiets zat en dat ze stond te kletsen met een kennis. En met wie ze ook praatte in die tijd, ze zei altijd dat de tijd zo super snel voorbij ging. Toentertijd dacht ik; ‘Ma, waar HEB je het toch over?!’. Mijn basisschool-tijd leek überhaupt niet voorbij te gaan, laat staan dat ik me kon voorstellen dat hele jaren voorbij zouden vliegen.
Nu ik ouder ben realiseer ik me dat Mama zo ontzettend gelijk had. Het lijkt dat, hoe ouder ik word, hoe sneller de tijd voorbij gaat. Wat vroeger als een jaar voelde, voelt nu als een maand. Of soms zelfs als een week. Soms word ik hier een beetje bang van; ras-pessimisten zeggen wel eens dat het leven ophoudt als je eenmaal dertig bent. Dat probeer ik maar niet al te letterlijk te nemen.
Er is echter één ding wat ik tijdens het opgroeien niet ben kwijtgeraakt en dat is mijn fantasie. God. Zij. Dank. Mijn fantasie is het belangrijkste wat ik heb en is een enorme bron van inspiratie voor zowel mijn werk als mijn dagelijks leven. Het maakt mijn leven gewoon zoveel leuker. Een voorbeeldje: Als ik veel vogel-gekwetter hoor dan denk ik altijd dat de vogels een vergadering aan het houden zijn over waar ze naartoe zullen vliegen of wat ze vanavond eens zullen eten.
Ja, soms ben ik een beetje gek.
Maar het beste aan een rijke fantasie is nog wel dat ik over (hopelijk een flink) aantal jaren achter de geraniums zit en me kan inbeelden dat ik weer 26 ben en dat ik een blogpost schrijf over oud worden. En voor heel eventjes ben ik dan helemaal niet oud.
Lang zal ik leven.
Oh I know, I know. 27 ain’t THAT old, but I, too, catch myself standing in front of the mirror checking my wrinkles and yes, they are definitely there!
For those of you who don’t read my blog every now and then; Tomorrow is my 27th birthday and today I will talk to you about growing up.
‘Cause boy, do I hate growing up. When I was young, I couldn’t wait to be an adult and now that I am one (most of the time) I wish I was a child again. Not only because all of the extra time I would have ahead of me, but because my problems were so little back then. Not that I live a troubled life now at all, quite the contrary: I’m creating the life I’ve always wanted for myself, and it works out pretty well. But as a child you just have so much less to worry about. And you can do LOTS of embarrassing things that people consider to be cute because of your age, which are absolutely not done once you’re an adult.
The biggest thing I think I have lost while growing older is track of time. I remember sitting on the back of my mum’s bicycle when I was little, while she was chatting with someone she knew and whoever she was talking to, she always said that time was going by so incredibly fast. She used to say that all the time. I remember I used to think: ‘Where in the devil is mum talking about?’ In my opinion my days in pre-school just did not go by at all, so I just could not ever imagine years flying by.
Now that I’m older I realize mum was so very right. It seems the older I get, the faster time passes. What felt like a year when I was little now feels like a month. Or sometimes even a week. I must admit that this frightens me a little sometimes; some say life ‘ends’ once you’re thirty. I think I’m not gonna take that too literally.
There’s one thing, though, that I have not lost while growing up, which is my imagination. Thank GOD for that! My imagination is basically what keeps me going, in my work as well as my private life. It makes life so much more fun. For example: When I hear lots of bird-chatter I always like to think the birds are having a meeting about where to fly next or what to eat for dinner that night.
Yeah, I’m crazy that way.
But the best thing about not losing my imagination is that I can sit on my porch years from now when I’m old and grey and I can imagine I’m still 26, writing a blogpost about growing old. And for a moment, I won’t be old at all.
Happy birthday to me.
