Ik had gedacht dat ik nu zo ongeveer wel precies zou weten hoe mijn leven eruit zou moeten zien en dat ik genoeg illustratie-opdrachten zou hebben om van te kunnen leven. Hoewel ik geen echte bijbaan heb en voldoende projecten omhanden heb zit ik financieel nog steeds krap. En ik begin denk ik maar niet over hoe mijn leven eruit zou moeten zien want als ik eerlijk ben heb ik nog geen idee. Toen dit eerste jaar als net-afgestudeerde-illustrator begon dacht ik dat ik alle tijd van de wereld had. Nu dat eerste jaar voorbij is denk ik dat er nog wel één nodig heb. Of misschien wel twee.

Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar de afgelopen weken denk ik veel terug aan de tijd dat ik nog aan mijn afstudeerprojecten werkte. Toentertijd kon ik niet wachten tot ik er klaar mee was; ik kon niet wachten om mijn carrière te beginnen. Nu ik terugkijk merk ik dat ik best een beetje nostalgisch ben naar het hele afstudeerproces. Ik mis de ‘field-trips’ die ik met John maakte om dingen te fotograferen voor mijn Adolf project. Ik mis het Textiellab in het Textielmuseum, waar ik illustraties voor mijn Once Upon a Thing project liet borduren.

Maar bovenal mis ik de zorgeloosheid. Begrijp me niet verkeerd: tijdens mijn afstuderen heb ik stress-niveaus ervaren die daarna niet meer geëvenaard zijn (ik heb zelfs, zonder gein, behoorlijke hoeveelheden haar verloren door de stress), maar ik had nog steeds de veilige haven die kunstacademie heet. Ik had mijn studiefinanciering, ik wist wat ik moest doen om mijn afstudeerprojecten af te krijgen en ik had een heel leven als illustrator voor me liggen.

Maar de waarheid is dat dat leven soms best een beetje eng kan zijn. Het is een leven van (financiële) onzekerheden, van niet altijd weten waar ik precies heen ga (hoewel mijn doelen glashelder zijn voor mij) of hoe mijn toekomst eruit gaat zien.

Maar dit leven is er vooral één van vrijheid. Van doen wat ik het liefste doe. En jeetje, wat houd ik van mijn leven. En ik kijk er naar uit om nog twee of drie of misschien wel tien jaar te spenderen aan het uitzoeken hoe het eruit moet zien. Sterker nog, eigenlijk vind ik het wel prima als ik daar nooit helemaal achter kom. Want eigenlijk zijn de onverwachte dingen de beste dingen die het leven te bieden heeft.

I can’t believe I’m already saying this, but I guess it really is true: last week, it was exactly one year ago that I graduated art school. Back then, I had BIG plans for myself (and I still do) and I had planned that I would have my career up and running by now. Well, part of that worked out really well, and part of it didn’t. Because what I’ve learned most over the past year is that time and patience are the most important things there are and unfortunately, those are not for sale.

I thought by now I would have my life all figured out and have enough illustration-projects to make myself a living. Although I don’t have a daytime job and I do have several projects on hand, money is still tight. And don’t even get me started on the ‘figure out my life’-thing, because I haven’t. When this first year as a post-graduate started, I thought I had all the time in the world. Now that the year is over I think I might need another year to figure it all out. Or maybe two.

I never thought I would say this, but these past weeks I’ve been thinking a lot about when I was still working on my graduation projects. Back then I could not wait to be done with it; I couldn’t wait to get my career started. Looking back now, I notice that I’m getting pretty nostalgic about the whole graduation process. I miss the field trips I used to make with John to photograph things for my Adolf project. I miss going to the Textile-lab at the museum of textiles to have illustrations for my Once Upon a Thing project embroidered.

But most of all, I miss being worry-free. Don’t get me wrong; I had the biggest amount of stress during the process of graduating (I even lost severe amounts of hair due to stress, no kidding), but I was still in the safe haven called art school. I had my college fund, knew what I had to do to get my projects done, and had a whole life as an illustrator ahead of me.
But the truth is, said life can be pretty scary. It’s a life of (financial) insecurities, of not always knowing where I’m headed (although my goals are crystal clear to me) or what my future is going to look like.

But most of all it’s a life of freedom. Of doing what I love. And boy, do I love my life. And I would love spending another two, three or maybe even ten years to figure it all out. In fact, I’m even fine with it if I never figure it out at all. Because in truth, the unexpected things are the best things life has to offer.
Ik kan bijna niet geloven dat ik dit zeg maar dat maakt het niet minder waar: vorige week was het precies een jaar geleden dat ik afstudeerde van de kunstacademie. Toentertijd had ik grootse plannen voor mezelf (en die heb ik nog steeds) en ik had gepland dat ik rond deze tijd mijn carrière wel ‘up and running’ zou hebben. Nou, deels is dat gelukt en deels ook niet. Want wat ik in het afgelopen jaar vooral geleerd heb is dat tijd en geduld hele belangrijke zaken zijn in het leven en die zijn helaas niet te koop.