Voor zo lang als ik me kan herinneren heb ik ‘iets’ met automaten; kauwgomballen-automaten, capsule-automaten, frisdrank-automaten, you name it. Toen ik nog een klein meisje was kon ik uren naar een speelgoedautomaat staan kijken en fantaseren hoe het leven in zo’n automaat er uit zou zien. Ook kon ik mezelf verliezen in het dromen over hoe de reis naar buiten eruit zou zien; ik dacht altijd dat het een soort van achtbaan moest zijn, met een enorm avontuur aan het einde; want pas dan zou het leven van het speelgoed echt beginnen. Afijn, mijn moeder zei altijd dat de objecten die in een dergelijke automaat zaten allemaal prullen waren en dat je daar je geld niet aan uit moest geven, dus ik heb niet vaak automaten in actie gezien. Maar ik denk dat dat mijn obsessie alleen maar heeft aangewakkerd en het mysterie dat deze machines over zich hebben in mijn ogen alleen maar groter heeft gemaakt.

Nu ik (soort van) volwassen ben is dat ‘iets’ er nog steeds. Toen ik een tijdje geleden door mijn ‘grote ideeën-boek’ aan het bladeren was, kwam ik een notitie tegen die ik ooit maakte over het feit dat ik een eigen capsule-automaat wilde hebben met daarin mijn illustraties. Ik kwam dit idee een week voor de Swan Market van afgelopen december tegen en ik besloot meteen dat ik voor die markt een eigen werkende en gevulde automaat wilde hebben. En zo ging ik op zoek naar vintage automaten en capsules om ze mee te vullen en ik besteedde een hele week (vrijwel zonder slaap) aan het klaarmaken van de automaat. Dit bestond uit het maken van papieren figuurtjes en confetti. Ja. Confetti maken. Ik ben naar de feestwinkel gegaan om een kiloknaller confetti te kopen om mijn capsules mee te vullen (samen met een papieren character), maar de confetti die ze daar verkochten was zo lelijk! Ik kon het simpelweg niet over mijn hart verkrijgen om lelijke confetti in mijn mooie automaat te stoppen (één van de ‘voordelen’ van een perfectionist zijn) en zo besloot ik alle confetti zelf te maken met een twee-gats-perforator. Dat kostte veel tijd, spierpijn en meerdere perforators, maar het resultaat mag er wezen en dat is uiteindelijk het enige wat telt!

For as long as I can remember, I’ve had a ‘thing’ for vending machines. When I was a little girl, I could watch these things four hours, fantasizing about how life would be inside the vending machine and what it would feel like to make the roller-coaster journey out of the machine, once someone put money in it. I remember my mother always saying that the objects inside these machine were worth nothing and that they were useless, so I didn’t actually get many opportunities to buy something and see a vending machine working, but maybe that just made my obsession and the mystery these machines have about them bigger to me.

Now that I’m (sort of) grown-up, that ‘thing’ is still here. When I was looking through my ‘big book of ideas’ last month, I saw the note I made about owning a vintage vending machine of my own one day, filled with my illustrations. I came across this idea about a week before the Swan Market in december and I decided I wanted a vending machine right then, so I could take it with me to the market. I started looking for vintage machines and capsules to fill them with and I spent a week (with almost no sleep) getting the machine ready. This involved making little paper puppets and confetti. Yes. Making confetti. I went to a party supply store in order to buy confetti to fill the capsules with along with a paper puppet, but the confetti they sold was just so ugly! I couldn’t come to peace with the idea of having ugly confetti in my vending machine, so I decided to make it myself with a two-hole punch. That involved lots of time, punches and myalgia, but I’m happy with the result, and in the end that’s all that matters!